ب. زگیلهای تناسلی-مقعدی. یکی از شایعترین مصادیق اختلاف در بین ارتباط زوجین از جنبه بیماری پاپیلوما، بروز زگیل های تناسلی مقعدی در یکی از زوجین و عدم وجود آن در دیگری است..حتی زگیلهای تناسلی هفته ها و یا ماه ها پس از عفونت با پاپیلوما رخ میدهد و چون علت آن در پارهای موارد از طریق غیرجنسی و ناشناخته می باشد، پی بردن به علت اصلی ابتلا به زگیل های تناسلی و متهم نمودن زوجین به یکدیگراز اساس عمل اشتباهی است. در اکثریت قریب به اتفاق موارد ارتباط مستقیمی بین شروع عفونت و بروز علائم و سابقه بیمار مشاهده نمیگردد حتی مواردی چون بروز زگیل 12 ماه پس از تماس جنسی مشکوک رخ داده است، ولی در پیگیری مشخص نشده که آیا همان تماس جنسی مشکوک سال قبل و یا علت دیگری در هفته ها و یا ماه های اخیر عامل ایجاد این علائم بوده است. همچنین تا این زمان، هیچ گونه روش و یا ازمون آزمایشگاهی و یا علمی برای تفکیک عود این زگیلها ارائه نگردیده است. این نکته شامل مواردی میشود که یکی از زوجین مبتلا به زگیل، با یا بدون درمان، دچار عود زگیل در همان ناحیه زگیل قبلی و یا دیگر نقاط تناسلی-مقعدی میگردد. در اینجا وی متهم به رابطه جنسی جدید با فردی دیگر میگردد. در حالیکه در 75% موارد عود زگیل از همان ویروس در زگیل قبلی در بدن فرد میباشد. شواهد پزشکی به طورخلاصه معتقدند وجود زگیل تناسلی-مقعدی دلیل بر این نیست که زن و یا شوهری ارتباط خارج از منزل داشته و یا دارند. همچنین باید توجه داشت که ابتلا به عفونت پاپیلوما در زوجین به صورت همزمان رخ میدهد، لیکن ممکن است بروز زگیلهای تناسلی-مقعدی در یکی از آنها قابل مشاهده بوده و در فرد دیگر قابل مشاهده نباشد. این یافته ها احتمالا به دلیل دخالت سیستم ایمنی با کیفیت بهتر در فرد دوم است که امکان بروز این نوع زگیل ها را برطرف میسازد. به عبارتی دیگر میتوان به صورت علمی ادعا نمود که چه بسا یکی از زوجین ویروس را به دیگری منتقل نموده ولی خود فاقد علائم زگیل تناسلی است ولی شریک خود را متهم به رفتار جنسی خارج از منزل مینماید. لذا یکی از دلایل مهم این تفاوت در بروز علائم بیماری در یک زوج بدلیل تفاوت در سیستم ایمنی زوجین در پاک کردن ویروس پاپیلوما است.
پاپیلوما در زوجین مانع داشتن یک رابطه جنسی نرمال نمی شود.
متاسفانه این باورغلط در زوجین شکل گرفته است که در صورت ابتلا به ویروس در هر دو نفر و یا یکی از آنها باید رابطه جنسی را متوقف نمود. باید توجه نمود در زوجینی که هر دو و یا یکی از آنها مبتلا به پاپیلوما باشد تغییر در فعالیت جنسی و یا متوقف کردن آن توصیه نمی‌شود. لذا از نظر علمی در صورت مثبت بودن ویروس پاپیلوما در هردو زوجین ویا در یکی از آنها نیازی به تغییر رفتار جنسی نیست. همچنین در زوجینی که از نظر برقراری رابطه جنسی به صورت منظم فعال هستند (حداقل 3 تا 4 بار در هفته)، احتمال ابتلا به پاپیلوما چه از طریق جنسی و چه غیر جنسی افزایش می یابد. لذا نتیجهگیری میشود. امتناع از انجام فعالیت جنسی بین زن و شوهری که از نظر پاپیلوما مثبت هستند عملی اشتباه بوده و خودداری از آن نهایتا منجربه بروز مشکلات روحی، عدم اعتماد به یکدیگر و سردی روابط زناشویی می شود.
البته یک استثنا در اینجا وجود دارد. در مواردی که یکی و یا هر دو زوج مبتلا به زگیلهای دهانی، تناسلی و یا مقعدی میباشند و به دلایل ذکر شده (در جزوه زگیلهای تناسلی-بخش درمان) زگیلهای منتشر و متعدد بر روی آلت تناسلی خارجی دارند که نیازمند درمان بوده، بهتر است تا زمان پایان درمان از رابطه جنسی همراه با دخول خودداری نمایند. لازم به ذکر است این توصیه شامل تعداد زیادی از زوجین نخواهد گردید. زیرا طبق پروتکلهای درمانی مبتنی بر شواهد علمی موجود، اکثریت قریب به اتفاق زگیلهای تناسلی-مقعدی را نباید از نظر فیزیکی دستکاری نمود (کرایو، لیزر، برش جراحی………)، مگر در موارد توصیه شده که تعداد این موارد بسیار اندک هستند.
استثنا دیگری نیز وجود دارد که به شرکای جنسی غیرمتاهل توصیه می شود. در صورت ابتلا به زگیل های مقعدی تناسلی باید از انتخاب شریک جنسی جدید یا برقراری رابطه جنسی با وی تا زمان بر طرف شدن زگیل ها خودداری نمود که مسلما این نکته شامل متاهلین نمی شود. در این گونه موارد حتی ممکن است در صورت برطرف شدن زگیل ها هنوز ویروس قابل انتقال باشد لذا باید با انجام تست های PCR از عدم وجود ویروس در ضایعه و امکان انتخاب شریک جنسی جدید اطمینان حاصل نمود. بارها عنوان کرده و متذکر شده ایم که اگرچه کاندوم سبب کاهش احتمال انتقال پاپیلوما می گردد لیکن به دلیل عدم پوشش پوست اطراف ناحیه تناسلی در زن و مرد این محافظت صد در صد نیست. واکسن پاپیلوما نیزفقط در صورتی محافظت مینماید که قبل از بروز زگیل و یا ابتلا به HPV و نیز قبل از برقراری ارتباط جنسی یا قبل از انتقال غیرجنسی تزریق شده باشند. حتی در این گونه موارد، بازگو نمودن سابقه زگیل تناسلی برای شریک جنسی جدید و یا افراد مجردی که خواهان تشکیل زندگی جدید میباشند، معلوم نیست چقدر مشکلگشا باشد؛ زیرا معلوم نیست حتی در صورت برطرف شدن زگیل های مقعدی-تناسلی از چه زمانی به بعد بیماری کاملا برطرف شده و امکان سرایت وجود ندارد. بهترین راه بهداشتی جلوگیری از عفونت و بیماری پاپیلوما کاهش تعداد شرکای جنسی است لیکن باید توجه داشت حتی بودن با یک شریک جنسی دائمی مانند ارتباط زناشویی – تاهل امکان ابتلا به پاپیلوما رابرطرف نمیکند.
پاپیلوما در زوجین؛ خلاصه
در روند ارتباط جنسی بین افراد، در شراکت جنسی طولانی مدت، تیپهای پرخطر مرتبا انتقال یافته و در اکثریت موارد در هر دو جنس پاک می شود. در شراکتهای جنسی کوتاه مدت (موارد غیر از ازدواج رسمی _ تعویض پی در پی شرکای جنسی و یا داشتن بیش از یک شریک جنسی به طور همزمان) احتمال مزمن شدن تیپهای پرخطر بالا می رود. به تعبیر دیگر، تیپهای پرخطر در رابطه جنسی تک همسری به صورت حاد ایجاد و نهایتا به طور عهده پاک می شوند ولی در موارد غیر از این، تمایل به مزمن شدن و ایجاد ضایعات سرطانی دارند.
باید به یاد داشت در اکثریت موارد، انتقال بین زوجین قبل از مراجعه به پزشک متخصص، انجام پاپ اسمیر، انجام تشخیصهای مولکولی برای ویروس و غیره اتفاق افتاده است. لیکن به دلیل بدون علامت بودن این بیماری (به استثنا موارد زگیل تناسلی قابل مشاهده) انتقال و سرایت بدون سر و صدا بین زن و شوهر قبل از انجام آزمایشات تشخیصی رخ داده است.